Het ziet er zo simpel uit, wat gekookte kool in een potje of zakje, maar er ging het een en ander aan vooraf….
Half oktober liet het bestuur ons weten dat ze de keuken van Van Zoggel Catering (het bedrijf waar het HBW-vlees verwerkt wordt) wel een keer voor ons af wilden huren zodat wij daar “iets” voor de leden zouden kunnen maken. Zoiets leek ons wel een leuk verzetje in coronatijd voor ons en een sympathiek gebaar voor de leden. Maar wat te maken? Iets met eigen producten bij voorkeur, dus dan praat je in dit seizoen over kool. Een brainstorm op Zoom (he ja, nog een digitale vergadering) leverde maar liefst 4 ideeën op voor recepten met kool: piccalilly, atjar tjampoer, chutney en soep. We besloten die eerst eens op kleine schaal uit te proberen zodat we elkaars creaties konden proeven. Het bleek allemaal wel te smaken en we bedachten dat de leden misschien ook wel wat te kiezen wilden hebben. Daarom besloten we alle 4 de gerechten te gaan maken: 4 x 100 porties voor de ongeveer 400 monden van Herenboeren Wilhelminapark.
Daarmee was er nog voldoende uit te zoeken, want hoeveel heb je eigenlijk nodig voor die hoeveelheden? Hoe groot worden de porties en waar stoppen we het product straks in? Welk deel van de ingrediënten kunnen we van de boerderij krijgen en hoeveel moeten we bijkopen? En hoe werkt het logistiek: hoe krijgen we de spullen naar Van Zoggel en weer terug? En hoe lang doe je over het snijden van 50 spitskolen (en nog veel meer)? Dat leverde nog een Zoomvergadering op, maar toen waren we er ook uit en hadden we een dag gekozen voor onze grote kookactie: zondag 13 december.
Op zondag de 13e troffen we elkaar met onze auto’s vol kolen bij Van Zoggel in Berlicum. Het aanwezige personeel liet ons zien waar alles was en al snel begonnen we (met mondkapje op en op afstand) met kolen snijden. Zouden we het op tijd redden of zou het nachtwerk worden? We sneden er op los en na 2 uur konden we opgelucht ademhalen: de spitskolen konden de soep in. Terwijl Susanne daarmee aan de slag ging, liet Agnes zien wat een verschil een snijmachine maakt: haar rode kolen waren zo klein! Na een lekker stukje taart (met dank aan Raymond) ging de chutney de pan in terwijl de soep koelde. Paul en Maret hakten tegen de klippen op kool fijn voor de atjar terwijl Raymond en Lizet de piccalilly voorbereidden.
Toen het laatste gerecht – de atjar – stond te koken, leek het nog even helemaal verkeerd te gaan: er was brandalarm in de rookruimte boven! De afwashulp wist ook niet wat hij daarmee moest en de rest van het personeel was net weg. Het lukte niet om de bedrijfsleider te bereiken. Toen rende de afwashulp maar naar opa Van Zoggel in het buurhuis. Die wist ons gerust te stellen: dit alarm kwam vaker voor en betekende niet dat er echt brand was. We zagen ook geen vlammen of rook, dus we vertrouwden er maar op, en gezien het feit dat we dit na kunnen vertellen blijkbaar terecht….
Rond 4 uur werd het alsnog even aanpoten: de producten moesten nu de zakjes en potjes in, de boel moest gestickerd worden en er stond een mega-afwas. Het was een race tegen de klok om alles af te krijgen, maar dat lukte. Toen haalden we nog een dweil door de keuken en laadden we de producten in onze auto’s. Op de boerderij stond Yvonne Bax ons op te wachten om alles in de keet op te slaan. Daarna reden we naar huis en ploften we, moe maar zeer tevreden, op de bank. Het was hard werken, maar heel gezellig en als er iets voldoening geeft, is het je eigen product uit kunnen leveren op de boerderij!
Agnes en Yvonne hadden de eer om de producten uit te delen op de boerderij. Dit was een feestje om te doen ! Allemaal blije gezichten en iedereen was enthousiast over deze verrassing. De keuze was reuze en dat leverde dan ook wel weer eens keuzestress op voor sommigen.
Kortom een succes dat vraagt om een vervolg……
Susanne, Agnes, Raymond, Lizet, Yvonne, Paul & Maret
Als het om vlees gaat ben ik nogal dubbel. Zeg maar gerust: lastig en hypocriet. Ik ben er een beetje vies van. En ik vind het ook wel zielig, zelfs als het om vlees van onze Herenboerenvarkens of-runderen gaat, hoe heerlijk hun leven ook is. Maar ik vind het ook weer niet zo akelig of zielig dat ik het helemaal laat staan. En als rechtgeaarde herenboerin vind ik het altijd interessant hoe eten geproduceerd wordt. Daarom had ik toch wel belangstelling toen ik hoorde dat Ivan en Jan een workshop worst maken gingen verzorgen. Ik was niet de enige: het gezellige café van Toine en Monic, dat speciaal voor ons voor het eerst open was, zat stamvol met Herenboeren. Ivan en Jan namen ons eerst mee door de geschiedenis van
